الفبای زبان چینی

یادگیری الفبا از اولین مراحل یادگیری هر زبان جدید است. اگر تصمیم به یادگیری زبان چینی دارید یا اینکه دوست دارید این زبان را بشناسید، حتماً دوست دارید در مورد الفبای زبان چینی بدانید. اما الفبای چینی چگونه است؟ جالب است بدانید زبان چینی برخلاف دیگر زبان‌ها، حتی زبان کره‌ای، هیچ الفبایی ندارند. به طور کلی، سیستم نوشتاری زبان چینی کاملاً متفاوت است و در آن، خبری از الفبا نیست. در این مطلب، هر آنچه باید در مورد الفبای زبان چینی بدانید برای‌تان خواهیم گفت. با ما همراه باشید.

کاراکتر در زبان چینی چیست؟

در زبان چینی، کاراکترهایی وجود دارند که نماد معنا یا واژه هستند. کاراکترها متعلق به سیستم نوشتاری زبان چینی هستند و در مکالمه‌های روزمره زبان چینی، از 3000 کاراکتر استفاده می‌شود. در واقع، اگر بخواهید به زبان چینی مکالمه کنید و متوجه صحبت‌های گویش‌وران این زبان بشوید، باید سه هزار کاراکتر چینی را بشناسید و کاربردشان نیز بلد باشید. هر کاراکتر در زبان چینی نشان‌دهندۀ یک واژه یا بخشی از یک واژه هستند. معمولاً کاراکترهای را در زبان چینی به دو دسته ساده‌شده و سنتی تقسیم می‌کنند. در زبان استاندارد چینی، از کاراکترهای ساده‌شده استفاده می‌شود. برای مثال، 西 (به معنای چپ)، 吉 (به معنای خوشبخت) و 杰 (قهرمانانه)، 电  (الکتریسیته) از کاراکترها در زبان چینی هستند.

چرا زبان چینی الفبا ندارد؟

اما چرا زبان چینی الفبای مشخصی ندارد. نبودن حروف الفبا در زبان چینی بی دلیل نیست، بلکه دلایل مهمی در  پس آن وجود دارد. در ادامه، از مهمترین دلایل نبودن حروف الفبا در زبان چینی برای‌تان خواهیم گفت.

وجود کلمه‌های هم‌آوا در زبان چینی و الفبای چینی

در زبان چینی تعداد کلمه‌های هم‌‎آوا بسیار زیاد است. در واقع، این واژه‌ها تلفظ‌شان کاملاً مشابه است، اما معنای‌شان کاملاً متفاوت با یکدیگر است. از این رو، کاراکتر یا واژه‌نگاری برای چنین زبانی بهتر است. البته در زبان‌هایی مانند فارسی و انگلیسی نیز کلمه‌های هم‌آوا وجود دارد. برای مثال، در فارسی، واژه‌هایی مانند شیر (حیوان) و شیر (نوشیدنی) از کلمه‌های هم‌‎آوا هستند و در زبان انگلیسی، کلمه‌های bark (صدای پارس کردن سگ) و bark (پوست تنه درخت) واژه‌های هم آوا هستند. در زبان‌های فارسی و انگلیسی، تعداد این کلمات آنقدر زبان نیست که قابل تفکیک نباشند، اما در زبان چینی، تعداد این واژه‌ها بسیار زیاد است. در واقع، اگر کاراکترها نباشند، تشخیص این واژه‌ها در زبان چینی بسیار دشوار خواهد شد. بنابراین در زبان چینی، واژه‌هایی را خواهید دید که ظاهرشان کاملاً متفاوت با یکدیگر است، اما تلفظ یکسانی دارند.

به جدول زیر توجه کنید:

معنی	کاراکتر	معنی	کاراکتر	پین یین
شیشه	杯具	تراژدی	悲剧	bēi jù
گذرگاه، معبر	相交	موز	香蕉	xiāng jiāo
احترام گذاشتن	送终	ساعت کادو دادن	送钟	sòng zhōng
آرزوی زیاد بودن ماهی	年年有鱼	آرزوی فراوانی برای سال‌های مختلف	年年有余	nián nián yǒu yú
خروس	公鸡	حمله کردن	攻击	gōng jī
به یاد آوردن	技艺	مهارت	记忆	jì yì
نفوذ کردن	沉没	ساکت	沉默	chén mò
مخالف	矛盾	فیلسوف قرن بیستم	茅盾	máo dùn
نماد	代表	ساعت مچی پوشیدن	戴表	dài biǎo
ستاره	星星	اورانگوتان	猩猩	xīng xin

یادتان باشد که این واژگان هم‌آوا را باید با دقت و طبق پین یین تلفظ کنید. به علاوه، باید چهار لحن را نیز در زبان چینی بشناسید و واژگان را دقیقاً طبق چهار لحن تلفظ کنید.

جدا کردن معنای از صدا

یکی دیگر از دلایل وجود نداشتن الفبا در زبان چینی این است که الفبا معنا را از صدا جدا می‌کند. در زبان‌های آوایی مانند انگلیسی، واژگان ترکیبی از حروف و صداهای مختلف هستند، اما در زبان چینی، چنین ترکیبی در کار نیست و هر کاراکتر معنای مشخصی برای خودش دارد. در زبان چینی، کارکترهای مختلفی تلفظ مشابهی دارند. به جدول زیر توجه کنید:

是 事 世 市 式 士 室 示 视 释 似 适	shì
西 希 吸 习 息 析 悉 惜	xī

تاریخچه زبان چینی

هنوز ریشه زبان چینی و تاریخ پیدایش آن مشخص نیست و بحث‌های بسیاری در این باره وجود دارد. بسیاری از شواهد حاکی از آن است که چینی متعلق به خانواده زبان‌های Sino-Tibetan است. این زبان ریشه در شش هزار سال گیش دارد و اولین دست نوشته‌های چینی متعلق به 1250 پیش از میلاد است. در آن زمان، طبیعتاً چیزی به نام کاغذ وجود نداشته است و همه چیز را روی پوست یا استخوان حیوانات می‌نوشتند. سیستم نوشتاری زبان چینی نیز به همین ترتیب شکل گرفت.

در زبان چینی، گویش‌های متعددی وجود دارد، اما گویش ماندارین یا 官话 گویش استاندارد زبان چینی است. وقتی به چین سفر می‌کنید، متوجه خواهید شد که از شهری به شهر دیگر، تفاوت لهجه و گویش چقدر زیاد است. به دلیل تنوع گویش و لهجه در کشور چین، دولت مرکزی چین تصمیم گرفت ماندارین را زبان رایج یا استاندارد چین معرفی کند. اکثر مردم چین با زبان چینی ماندارین با یکدیگر ارتباط برقرار می‌کنند. برای مثال اگر به شانگهای سفر کنید، خواهید دید که همه به زبان ماندارید صحبت می‌کنند، اما در این بین، برخی از بومیان این شهر برای برقرار ارتباط با یکدیگر از زبان چینی شانگهایی نیز استفاده می‌کنند.

از دیگر گویش‌های زبان چینی می‌توان به مین (闽)، جین (晋)، شیانگ (湘)، هاکا (客家) و هوی (徽) اشاره کرد. هر کدام از این گویش‌ها متعلق به منطقه مشخصی از کشور چین است.

سخن آخر

همانطور که مشاهده کردید، چیزی به نام الفبای چینی وجود ندارد. در سیستم نوشتاری زبان چینی، فقط کاراکتر وجود دارد. کاراکترهای چینی نمادهایی هستند که حاکی از معنای واژه یا بخشی از واژه هستند. اگر یادگیری زبان چینی را به تازگی شروع کرده‌اید، ممکن است در ابتدای مسیر، کمی سردرگم شوید و یادگیری کاراکترهای متعدد با تلفظ یکسان و معنای متفاوت برای‌تان دشوار باشد. اما به مرور زمان، یادگیری آن‎‌ها و شیوه نوشتارشان برای‌تان اسان خواهد شد. وجود حروف الفبا لزوماً مزیت نیست و همانطور که تا به اینجا مشاهده کردید، زبانی با ویژگی زبان چینی بدون حروف الفبا بسیار آسان‌تر هستند.