سلام

من مریم هستم. از وقتی که یادمه، همیشه تو عالم بچگی و نوجوونی خودمو یه "معلم" تصور می‌کردم که با عشق تدریس می‌کنه و با شاگرداش رفیقه. این خیال‌پردازی‌ها، هشت سال پیش محقق شد و الان هشت ساله که من یه معلمم که با عشق تدریس می‌کنه و با شاگرداش رفیقه :)

بی‌اغراق من واقعاً زبان‌آموزانم رو مثل دوستان خودم می‌دونم که با یه هدف مشترک، سر ساعت مشخص و تو روزای معین آنلاین می‌شیم، حال و احوال می‌کنیم و بعد "یادگیری" رو شروع می‌کنیم! چیزهایی که بلدم رو به زبان‌آموزانم یاد میدم و خیلی چیزها هم ازشون یاد می ‌گیرم. تو این هشت سال، خیلی زیااااد از زبان‌آموزانم آموختم و خیلی خوشحالم که شغل جذاب معلمی به من فرصت اینو داده که با آدم‌های زیادی آشنا بشم، ازشون بیاموزم و در مسیر یادگیری زبان انگلیسی مثل یک رفیق کنارشون باشم و سعی کنم سختی‌های راه رو تسهیل کنم.

یه چیز دیگه هم بگم و اون اینکه، واسه اینکه زبان‌آموزانم رو بهتر درک کنم، تصمیم گرفتم خودم هم یادگیری یک زبان جدید رو شروع کنم! این شد که تو سی و اندی سالگی، یادگیری زبان فرانسوی رو شروع کردم و اعتراف می‌کنم که سخته، پر از ترس از اشتباه کردن و استرسه، گاهی ناامیدکننده‌س و سرعتم هم کنده چون وقت زیادی ندارم واسه تمرین و درس خوندن! القصه.. سر کلاس زبان فرانسوی، من یه شاگرد متوسط یا حتی متوسط رو به پائینم ولی دارم ادامه میدم به هرحال، چون هم دوست ندارم این لذت یادگیری رو از خودم دریغ کنم و هم می‌خوام حواسم باشه همیشه که زبان‌آموزها با چه چالش‌هایی مواجه هستن.

اینا رو گفتم که بگم: نترسید! مسیر یادگیری زبان جدید، گاهی خیلی سخت و ناامیدکننده می‌شه! حتی ماها که خودمون معلمیم هم مستثنا نیستیم از این قضیه و برای ما هم سخته اما مهم اینه که شروع کنیم، و بدونیم که قرار نیست همه چیز همیشه آسون باشه ولی در عوض خیلی شیرینه و اون سختی‌های مسیر، به شیرینیش می‌ارزه. اصلاً اگه قرار بود آسون باشه که همه چند تا چند تا زبان بلد بودن ؛)